Alaçatı macerası

Cumartesi günü Alaçatı’nın meşhur pazarını görmek gibi cesur bir karar aldım.

Kumrulu sabah kahvaltısından sonra düştük yola. Fakat yola düşmeden önce 50’lik güneş koruyucu kremlerimiz de sürdük ki, kavrulmayalım. Alaçatı pazarının iki girişi varmış: birisi sebze-meyve tarafından, diğeri arka taraf yani tekstil ürünlerinin, incik-boncuk, tabak-çanakların satıldığı taraf. Benim ilgi alanıma ikincisi girdiği için rotamızı ona göre ayarladık.



Pazar yerine geldiğimizde girişe en yakın mesafede arabayı park edelim dedik, ama ne mümkün. Her taraf kapılmış. Tam biz aranırken neyse ki bir araç çıkıyordu da park edebildik. Pazar yerinin girişine kadarki yol çakıl taşı kaplıydı; bir elimle bastonuma, bir elimle aşkımın eline yapışmış vaziyette, çakıl taşlarına ‘önüme gelene bir tekme’ yaparak pazara ulaştık. Derin bir nefes aldım ve daldık hengameye. Kazasız-belasız yani, ayaklarıma basılmadan, omuz-dirsek yemeden epey bir yol aldık. Bir ara bir baktım, elim feci acıyor; aşkım öyle sıkmış elimi. Sonra fark ettim ki, ben de bastonu öyle sıkıyorum!

Her türlü egzersiz hareketlerini yaparken, yürürken bile nefes almayı unutuyorum; aynı şey pazarda dolaşırken de olmuş, nefessiz kalmışım. E bu da yoruyor, tabi. İmdadıma, tam zamanında, pazardaki bir çay bahçesi tabelası yetişti. Ama tabi sadece tabelası yetişmiş. İçerisi tıklım tıkış! Ne boş bir masa, ne sandalye… Biz aşkımla ayakta bakınırken, Demet, Nurcan, Reşat amca, Güneş teyze dört bir koldan önce bir masa, sonra da sandalyeleri tamamlayıp, bizi çağırdılar. Oturduğumda herhangi bir şey hissetmeyen sağ ayağım bile zonkluyordu, düşünün yani! Otlu peynirli gözlemelerimizle ayranları, esmeye yeni başlayan imbat eşliğinde, bir çırpıda sildik süpürdük. Hızlı feribottaki gözleme gözleme ise, bu bambaşka bir şeydi!

Diğerleri pazar alışverişine devam ederlerken aşkımla ben dönüş yolculuğuna başladık. Pazarın girişinde gördüğümüz tezgahtan fıstık yeşili, parlak turuncu, turkuaz ve parlak koyu pembe renklerinde dört adet peştemal aldık, anneme, ablama ve Melis’e ve Yasemin'e hediye. Dördünü de vereceğim, kim hangi rengi isterse onu seçecek.

Akşamüstü ikizleri hava almaya çıkartacaklardı Demet’le Ceyhun ve Nurcan; ben ‘Hadi kocam’ deyince herkesin gözleri faltaşı kadar açıldı. Pazardaki performansımdan sonra hiç beklemedikleri bir şeydi bu. Ben kendimden son derece emin ‘Hadi, hadi’ diyerek aşkımı sürükledim. Turun sonunda dönüş yolunda da o beni sürüklemek durumda kaldı ☺ Bugün, Ornöram’daki bir haftalık tedavime bedel oldu.

Ben tatildeydim, değil mi?