Beynimin kullandığı alan genişleyince daha zeki olabilir miydim?

İnsan, bir şeye 'rektifiye' yani 'yeniletme', 'bakım' yaptırınca, daha iyi çalışacağı gibi bir beklentiye kapılıyor, ama her zaman umulan sonuç gerçekleşmiyor. 10 Eylül 2004 Cuma günü yaptırdığım 1. beyin rektifiyemde umulan sonuç kısmen gerçekleşmişti. Evet, henüz 1 milyar 118 milyon 305 bin 86 ile 3'ü kafadan çarpıp sonucunu söyliyemiyordum ama, artık her şeyi daha net, daha açık 'görüyordum'... Ne de olsa, görme alanım genişlemişti :) Beynimin, çıkartılan tümörün kapladığı alana yayılarak daha da zeki olmamı sağlamasını ilerleyen günlere bırakmıştım. 


Ufacıcık problemim de olmasa, rektifiye yaptırdığıma değmiş olacaktı: felç kalmıştım. Şaka bir yana, geçici olduğuna inandığım için çabuk toparlayabilmiştim kendimi. Yoksa nerdeee!? Doktorlarım yoğun bakımda beni görmeye geldiklerinde, Ali Çetin Sarıoğlu ameliyatın başarılı geçtiğini anlattı, kendimi nasıl hissettiğimi sordu. Yanıt olarak, ameliyattan önce konuştuğumuz felç olma durumunun gerçeştiğini bir çırpıda anlatıp, sabırsız bir yaratık olduğumu kanıtlarcasına, fizik tedaviye ne zaman başlayabileceğimi sorunca, 'Anlaşıldı' dedi gülerek, 'Yarın kata çıkarıyoruz seni.' 


O gece ve ertesi gün gerekli işlemler tamamlanıncaya kadar yoğun bakımdaki doktor, hemşire, hastabakıcı ve daha kim varsa artık herkesi eğlendirdim, güldürdüm. Elimdeki en güçlü formül buydu, felcin 'geçici' olmasını sağlamak adına harcayacağım enerji için: eğlenmek, gülmek. Allahtan kötü bir olay da yaşanmadı yoğun bakım ünitesinde, ben enerji depolarken.


Ameliyattan önce kaldığım o müthiş boğaz manzaralı odaya geri dönüyorum sonunda. Yoğun bakım sedyesinde zafer kazanmış komutan edasıyla, kat hemşirelerinin gülen yüzleriyle hoşgeldin karşılamasını kabul ediyorum; annem, ablam, kardeşim, teyzem, kuzenler, aşkımın annesi, babası.... Hoop, geri sar, sar geri! Kardeşim mi? Onun Amerika'da olması gerekmiyor muydu yav?