Fıtıııık, kaynımda da var (Cem Yılmaz)

Perşembe gecesini hastanede geçirdim.

Salı günü rehabilitasyon tedavim her zamankinden biraz daha erken bitmişti. Tedaviden sonra yaklaşık bir yıldır anneme gidiyorum Salı günleri; Cumaları da eve dönüyorum. Annem ta çocuklumdan kalma bir alışkanlıkla çayımızı demlemişti ve çok sevdiğim çay keki de yapmıştı. Kendimi bildim bileli şöyle bir uygulamamız vardı: annem görev yaptığı İstanbul Kız Lisesi'nden eve dönünce hemen çay yapardı. Yanında geliren fırından aldığı simit ya da çeşitli kurabiyeleri yerken, o gün neler yaptığımızı birbirimize anlatırdık, annem de dahil. Hiç birbirimizin sözünü kestiğimizi veya anlatılanlara ilgisiz kaldığımızı hatırlamam. Bu, annemizden gördüğümüz ve aldığımız bir terbiyeydi. Di'li geçmiş zamanı kullanmam, şimdi hala devam ettirmediğim anlamına gelmesin. Çevrem geliştikçe, yeni yeni kişiler tanıdıkça ve yeni yeni terbiyelerle karşılaştıkça, insanları bu terbiyeyi hakkeden ve hak etmeyen diye iki kategoriye ayırmayı öğrendim.

Bir yandan annemle çaylarımızı yudumlarken, bir yandan da o Salı günü tedavide koordinasyon çalışmalarında kol-bacak ve ne varsa nasıl birbirine girdiğini anlatıyordum. Birinci motor nöron zedelenmesine bağlı olarak denge ve hareketlerin koordinasyonuyla ilgili sistemler ve santral bağlantılar sağlıklı çalışmıyor. Bunların uyumlu ve sağlıklı çalışmalarını sağlamak için mette (yatak) ve ayakta yapılan çeşitli koordinasyon hareketleri var. Mettekilere örnek olarak şunu verebilirim: sırt üstü yatıyorsunuz, sağ dizinini karnınıza doğru çekerken sol kolunuzu yana açıyorsunuz ve hareketi sağ diziniz ve sol kolunuzu ilk konumlarına getirerek bitiriyorsunuz. Hemen ardından sol dizinizi karnınıza çekerken sağ kolunuzu yana açıyorsunuz ve yine ilk konumlarına getiriyorsunuz. Bunları peşpeşe minimum 20 kez tekrarlıyorsunuz. Bu ve benzer çalışmalardaki amaç, yürürken sağ adımımı atmaya başladığımda sağ kolumun da istemsiz olarak havaya kalkmasını engellemek.

Ne kadar komik şeyler yaptığımı anlatırken belimdeki ağrı başlamıştı. Eve geldiğimde yine devam etti. Gece çok rahatsızdım. Sabah kalktığımda daha iyiydim. O gün nöroşirürji profesörümle kontrol randevumuz vardı, aşkımla beraber gittik. Eve geldiğimizde belimdeki ağrı biraz şiddetlenmişti. O geceyi nasıl sabah ettim bilmiyorum, kısıtlı olan hareketlerim daha da kısıtlanmıştı, neredeyse hiç eğilemiyordum, sağa sola dönemiyordum. Fizik tedavi doktorumu aradım ki ne yapayım diye, hemen MR dedi. Tedaviye gittiğim OrNöRam'ın yanındaki merkezde MR çektirdik ve doktorum muayenesini yaptı. 'Bu akşam burada kal, hemen ağrını rahatlacak birşeyler yapalım.' dedi. Zaten evim gibiydi :) Perşembe gecesini orada geçirdim. Cuma sabah MR sonucunda nur topu gibi bir fıtığım olduğu müjdelendi. Aklıma hemen Cem Yılmaz'ın 'Eveeet, kaynımda da var' demesi geldi, ve güldüm.