Annecim seni çoook seviyoruuuum!

Biliyorsunuz, ya da bilmiyorsunuz, 2,5 yıldan daha uzun süredir iş hayatından kopmuş durumdayım. Bunun çok iyi olan taraflarının yanında, şimdi bahsedeceğim çok ama çok kötü bir tarafı da var.

İş hayatındaki insan, hiç değilse, toplantısı var olduğu için bugün günlerden ne, hangi aydayız, hatta saat kaç diye takip ediyor. Ben bunlardan da kopmuş durumdayım. Hakkımı yemeyeyim, üç aşağı beş yukarı saatin kaç olduğunu söyleyebilirim; o da saatli ilaç içtiğimden. İlacımı içtiğim zamanı düşünüp, şimdi saat 6'dır diyebiliyorum, örneğin. Haydi günleri de tedaviye gittiğim günlerden yola çıkarak söyleyebildiğimi farz edelim. Ama hangi aydayız, ayın kaçı, kafadan şak diye söyleyemem. Doğru ve tam söyleyebilmem için illa bir dış destek almam lazım, gazete ve cep telefonu gibi. Kol saati denen bişi var derseniz, onu kullanmam. Birinci beyin rektifiyemden sonra saat takmama kararı aldım. Sanki kolumda saat olmazsa, zamanın akışına hükmedecekmişim gibi gelmişti o zamanlar. Hala da takmam kol saati...

Bunu yazıyorum çünkü dün annemle telefonda konuşmamıza rağmen doğum gününü kutlamadım. Çünkü ayın kaçı olduğunun farkında değildim. Evet, aylardan hangisi olduğunu biliyordum da, ayın kaçı olduğunu...

Diyeceksiniz ki ilgisizsin, alakasızsın, insan annesinin doğum gününü atlar mı? Ne yalan söyliyeyim, başkası olsa ben de aynını söylerdim. Ama bu bildiğiniz ilgisizlik, alakasızlık değil; başka bir şey. Sanki tarihin, günün hangisi olduğuna boş vermişlik gibi, ama tam o da değil. Bilmiyorum, ya da biliyorum da anlatamıyorum...

Ama çok iyi bildiğim bir şey var, o da annemin beni hoşgördüğü.

Anneciğim, seni çok seviyorum; iyi ki doğdun :)



http://www.gustavklimtcollection.com