10 Kasım 2010

Ne yazacağımı, ne diyeceğimi bilemiyorum.

Saat 9'u 5 geçe sirenler çaldığında, ben her zamanki gibi pencerenin önünde ayaktaydım. Bir yandan ağlıyor, bir yandan da sirene, çalınan kornalara rağmen, caddenin yolun ortasında öylece duran insanlara rağmen, trafikte hareket etmeyen araçlara ve yanında duran sürücülere rağmen hala yürümeye devam eden insanlara baktım. Her sene böyleleri çıkar zaten. Bu sene de, her sene yaptığım ve ileride de yapmaya devam edeceğim gibi,


pencereden avazım çıktığı kadar,

''Sireni duymuyor musunuz, dursanıza!''

diye bağırdım. Duranlar oldu. Ama, durmadan yürümeye devam edenler de vardı: 'Durmak yok, yola devam.' misali.

Sabahtan beri düşünüyorum ne yazsam diye. Bir ara Atatürk'le sohbet bile ettim.


Ne hakkın vardı bu kadar erken bırakıp gitmeye! Nasıl yapabildin bunu bize ha, nasıl!' dedim.

Ne diyorsun sen çocuk? dedi.

Anlatacak o kadar çok şey var ki. dedim.

Bilmediğim ne anlatabilirsin ki çocuk? dedi.

Haklıydı. Ey Türk gençliği, diyerek seslenmişti bize. Bütün kaleleri zaptedebilecek, bütün tersanelere girebilecek, memleketin her köşesini işgal edebilecek iç ve dış düşmanlarımız olacağını söylemişti. Bu düşmanların ordumuzu dahi dağıtacağı konusunda uyarmıştı bizi. Gaflet, dalalet ve hatta hıyanet içinde bulunabilecek iktidar sahipleri olabilir, demişti. Millet fakirlik ve sıkıntı yaşarken, şartlar ne kadar olumsuz olursa olsun, biz gençliğe düşen görev, cumhuriyetimizi ve geleceğimizi kurtarmaktı. Ve bu söylediklerinin gerçekleştiği günleri göreceğimizi bildiği için 'Beni hatırlayınız.' demişti.

Bu öğütlerin ne kadarını aklımızda tuttuk? Neler yaptık? Bunların yanıtını vermeden, Ata'yı bizi terk etmekle suçlamak, ya da 'kalbimizdesin', 'izindeyiz' falan demek doğru mu olur, yoksa şımarıklık mı, emin değilim. 

Ne demişler: kendi düşen ağlamaz!